javaanse schaduwspel met poppen De Indonesische wajangcultuur heeft verschillende manieren ontwikkeld voor het vertellen van de volksverhalen. De meest bekende vorm van wajang is de wajang kulit. Dit zijn de platte leren geperforeerde poppen. Een ander bekende vorm is de wajang golèk. Deze houten driedimensionale poppen staan vaak thuis ter versiering. Ze zijn aangekleed en beschilderd met de mooiste kleuren.
Wajang kroetjil is minder bekend ondanks dat ze veel weg hebben van de wajang kulit poppen. Bij deze vorm wordt gebruik gemaakt van houten platte poppen. In tegenstelling tot hun platte wajang kulit broeders hebben de wajang kroetjil reliëf. De meest zeldzame vorm van wajang is wajang bèbèr. Hierbij komt geen pop aan te pas. De dalang vertelt verhalen aan de hand van schilderijen.
Wanneer de vertellingen worden opgevoerd door acteurs met maskers heet het wajang wong wat letterlijke wajangspel met mensen betekent. Ook in dit schouwspel heeft de dalang nog steeds een rol. De verteller begeleidt het gamelanorkest en met zijn zang markeert hij de overgang tussen de verschillende scènes. Een andere vorm van levend wajang is gedog. Het lijkt veel op wajang wong alleen worden bij wajag gedog geen maskers gedragen.:
javaanse schaduwspel met poppen
Bij wayang kulit (wajang koelit, letterlijk "leren wajang(poppen)") worden tweedimensionale poppen — met de hand gemaakt van buffel- of geitenhuiden — gebruikt als perkamenten poppen met beweegbare armen.